Ervaringen van een C6-rijder (4)
Op de bres voor de C6 (4)
Eind 2015 dachten we erover om onze Grand Espace maar eens te gaan vervangen met haar gevorderde leeftijd van 17 jaar. Weer een nieuwe Espace kopen terwijl de kinderen zijn uitgevlogen, ik veelal alleen in een auto zit die dan voornamelijk lucht vervoert. Beetje zonde, al blijft een verhuiswagen telkens weer zo makkelijk. Fietsen hoef je niet op te vouwen om ze mee te nemen, schoonmoeders mee, laad maar in, bomen, bedden, het maakt niet uit. Een heimelijke wens was een C6. Vanaf het begin heb ik dat een van de zeer weinige Citroëns na de CX gevonden die paste in de traditie van eigenzinnige en bijzondere vormgeving. Met de achterlichten die gekopieerd lijken van de legendarische Vacel Vega, het stoere front met de doorlopende double chevrons en het zijaanzicht dat later lijkt gekopieerd te zijn door Tesla.
Zoals alle grote Citroëns heeft de C6 het imago van een society-dame; bijzonder fraaie lijnen maar in staat je te ruïneren. Ik dacht dus op safe te spelen als ik een Exclusive zou kopen met een handgeschakelde 2.2 liter dieselmotor en bij voorkeur stoffen bekleding. In Etten-Leur zag ik er één staan bij 
een handelaar, Belgische import, van 2007 met iets meer dan 200.000 km en nog geen € 5.000.
Vergelijkbare C6-en deden bij veel aanbieders al snel het dubbele, dus was er ruimte om wat tegenvallers op te vangen. Onder ons gezegd, die ruimte hadden we ook wel nodig. Na de eerste ca. 1.000 probleemloze kilometers was de auto ineens niet meer vooruit te branden. Hij schoot steeds in de, ik kende het woord tot dan toe niet, “noodloop”. Bij veel dieselmotoren wordt dit, zo ben ik inmiddels wijzer geworden, veroorzaakt door de EGR. Daar werd dan ook aanvankelijk het zoeklicht op gericht. Bij menig testrit bleek het toch weer wat anders te zijn en hield bijvoorbeeld ook ineens de hoogtepomp ermee op. Pas na zes weken bij de garage waren alle wonden en pijntjes verholpen. De noodloop bleek te wijten aan een lekke uitlaatgasluchtregelingsklep (drie maal woordwaarde) en luchtregelklep, een nieuwe hoogtepomp is geplaatst en daarna was het goed de auto verder toekomst-klaar te maken door meteen de distributieriem, V-snaar en poelies te vernieuwen, alsmede zomer- én winterbanden en een extra set velgen te kopen.
Niet exclusief
Al snel na de aanschaf ben ik op internet gestuit op het C6-genootschap. Wij hebben ons direct aangemeld. Met een C6 heb je niet zo zeer een fraaie en bijzondere auto, maar je hebt er meteen een hele familie bij. Dat gevoel werd heel sterk toen we ons inschreven voor de vierdaagse van mei. Dat was met het internationale gezelschap dat toen in de omgeving van Münster bij elkaar kwam. Wat bijzonder om Citroënrijders van Nederland, Duitsland, Zwitserland, Zweden en een met verdwaald Frans kenteken te ontmoeten. Wat een divers gezelschap ook. Net als dé Nederlander écht niet bestaat, bestaat ook dé C6-rijder niet. Niet alleen de zogenoemde creatieve geesten zoals architecten of tv-producenten, maar ook alpha, bèta en 
gamma-types kwamen we tegen. Met dunne, dikke, lange, korte, van beiderlei kunnen en daartussen hebben we kennis gemaakt. De, dat bleek al snel, immer actieve Ellen en Rob vaak als gangmakers. Een lange stoet vooral zwarte en blauwe C6-en met een enkele grijze trok een lint door het Duitse en Achterhoekse landschap. Dan blijkt ook al snel dat je een bijzondere C6 rijdt. Een bi-turbo in het vooronder, maar een enkeling heeft de spoiler altíjd fier rechtop staan, schakelt en schuift niet op leren bekleding. Oh, trouwens, ik schat in dat ook maar een enkeling 1:16 rijdt met zijn C6.
Het wordt tijd voor een troetelnaam voor onze geliefden. Zij is het waard. Na de waterige koosnamen van eend en snoek zou “dolfijn” iets kunnen zijn? We moeten het er eens over hebben. De auto bleek inmiddels behoorlijk exclusief, maar uiteindelijk géén Exclusive. Het stond fout op het Belgische kenteken, ook dat nog. Logisch dat de dame toen smachtte naar een make-over om er wel echt bij te horen. We hebben haar rondom wat bij laten spuiten. Voor de kenners, géén botox. Het is geen geheim dat zij inmiddels ruim het dubbele heeft gekost, maar dan hebben we ook wat. Sinds het opknappen van innerlijk en uiterlijk rijdt de auto probleemloos. The love you take is equal to the love you make. Comfort en luxe zijn eerlijk gezegd en wat ik hiervoor ook beweerde, domweg onovertroffen. Vrienden die zeggen “kun je niet meteen doorrijden naar Italië” als we alleen maar op weg zijn naar Schiphol.
Hoe dan ook, na de vierdaagse in mei 2016 hebben we meegedaan aan de ICCR in augustus op kasteel Middachten in Rheden en daar dankzij Timo prominent in de voortuin mogen parkeren. Leuke ervaring. Als je just for fun je motorkap open zet gaan spontaan allerhande mannen, vrouwen kijken alleen zo in kinderwagens, vol interesse in een compartiment kijken dat nagenoeg geheel met een plastic deksel is afgesloten. Hoe boeiend kan dat zijn? Maar ja, kleine moeite-groot plezier. We gaan dat vaker doen. Uh, mee met het Genootschap. Onlangs gingen we mee naar de kerstmarkt in Xanten, Duitsland en we hebben ons ingeschreven voor een tweede buitenslands avontuur. Bij voldoende inschrijvingen gaat het hele of halve genootschap op Zweden-toer in 2017. Asfalt, ze lust er wel pap van.
Jos van der Knaap